Vanochtend liep ik met mijn blik op oneindig langs de rivier. Op mijn zevenmijlslaarzen stapte ik in mijn eindeloze toestand voort, totdat plots twee mensengedaanten in mijn blikveld opdoemden. Ze maakten weidse armgebaren en bleven voortdurend stil staan. Het was slechts een kwestie van tijd voordat ik me op gelijke voet met hen zou bevinden. Of ik hier vaker kwam, vroeg de vrouw. Zij was hier voor het eerst en duidelijk in alle staten van enthousiasme. Het regende vogelnamen over me heen en had ik de bevers wel gezien? De man gebaarde over de achterliggende akkers en vertelde me dat hij studeerde op dat gebied. Traag ploeterde een trekker over dat gebied, met volgeladen treintjes rabarber pollen achter zich aan. 'Wat zou je hier veranderd willen zien?' vroeg de vrouw mij. Ze keek me aan alsof mijn antwoord van doorslaggevend belang zou kunnen zijn voor de toekomst van mijn wandel loopje langs de rivier. 'Dat het net zo niksig blijft als het nu is,' antwoordde ik. Onmiddellijk overviel mij een gevoel van schaamte, omdat ik nog nooit al die vogels en al die bevers had opgemerkt, en deze zomaar onder de noemer 'niksig' schaarde. Maar de studerende man ratelde onverminderd voort over de plannen die hij had met de akkers. Ik kreeg het gevoel dat hij met zijn plannen het gebied aantrekkelijk wilde maken voor hordes mensen die wel oog hebben voor vogels en bevers. Lichtelijk verontrust stapte ik verder. De lucht had een onheilspellende kleur gekregen. Toen ik even later op mijn fiets wegreed, stonden ze druk orerend bij hun auto. Ik zwaaide nog, maar ze zagen me niet meer. Het kletterde inmiddels van de regen. Ik blijf nog maar even flink genieten van mijn rivier loopjes, voordat het te laat is.
