Op een zekere dag zat ik aan de tekentafel en drukte mijn neus op het papier. Voorbij de begrenzing van mijn tekening zag ik nog steeds de wereld er omheen. Ik probeerde in het vel te verdwijnen, maar het leek er eerder op dat ik groter werd. De tekening was enkel nog een snippertje voor mijn ogen. Uit vrees het weg te blazen hield ik de adem in. Op de lange duur is daar geen houden aan. Gedreven door ademnood beklom ik de zoldertrap, haalde tien omvangrijke meesterwerken tevoorschijn en verfde ze allemaal wit. Nee maar, ik werd beduidend kleiner naast mijn tien weidse witte tekendoeken! Ik ademde uit en tekende met mijn neus bovenop het weidse wit. Geen van mijn ogen zag nog wat ik deed. Het zou best eens kunnen dat ik een andere wereld betreden had.
