Ik teken vaak met Oost-Indische inkt. Bij sommige mensen gebeurt het nooit, maar bij mij komt het met enige regelmaat voor dat het potje inkt omver kiepert. De laatste keer dat het gebeurde leek het wel alsof het potje kalm van mijn tafel kantelde en zich vertraagd door de zwaartekracht naar beneden liet trekken. Zodoende had ik tijdens de val een hoop om over na te denken. Dit was nog eens een prachtige demonstratie van het feit dat niets in het leven blijft zoals het is. Het half lege potje zou een minder groot stempel op de veranderlijkheid van het leven gaan drukken dan wanneer het een volledig gevuld exemplaar was geweest. Ik vroeg me af welk spoor de inkt zou nalaten en of ik met dat gevolg zou kunnen leven. Ik had in die tijd nog geen weet van literverpakkingen Oost-Indische inkt en hoe mijn gemoed reageert wanneer die beginnen te kantelen. Het potje schampte langs de schuifwand van mijn kast. Er ontstond een slootje van zwarte inkt in de sleuf waar de schuifwand doorheen glijdt tijdens het openen of sluiten. De sloot kon droog gelegd worden. Ik zou me daar later om bekommeren. Wat mij meer verbaasde was het feit dat ik onmiddellijk de aandrang kreeg de vlek op de wand weg te poetsen. Kennelijk toch een overblijfsel van Hollandse properheid. Na enig gedraai in de vlek wist ik me te beheersen. Ik wist toch immers al veel langer dan die dag dat de mooiste dingen per toeval ontstaan? Het klopt, ik zie nog steeds van alles in mijn schuifwandvlek. Zonde om over te witten.
januari 2015 uit: Schrijf Zelfs ISBN 9789082401325
