Ik was een beetje verdwenen de laatste paar jaar. Dat kwam omdat ik tussen de bladzijdes van mijn eigen boek zat, nadat ik het stevig had dicht geklapt. Zo stevig, dat ik het verhaal niet meer lezen kon. Ik maakte er wel beelden bij, daar diep van binnen, maar ik zag niet wat ik deed. Op een dag klopte er iemand op de kaft en vroeg of ik wilde exposeren. Ik stak mijn hoofd tussen mijn boek uit en riep, ‘nee!’ Eigenlijk geloofde ik mezelf niet. Ik begon op dat dichte boek in te praten. ‘Doe eens niet zo ingeklapt!’ Dat soort zinnen. Blijkbaar kom ik terug op wat ik zeg. Je moet mij nooit geloven. Ik vroeg, ‘ mag ik toch exposeren?’ Het was nog niet te laat, het mocht. Ik draafde zelfs door, ‘een overzicht van al mijn werk in de grote zaal, mag dat ook?’ ‘Natuurlijk, leef je uit!’ werd er gezegd. Is dat wat. Kan ik voor één keer zien wat ik nu eigenlijk allemaal gemaakt heb. En de sleutel van de galerie, die mag ik ook. Voor het geval ik een feestje wil geven. Over door draven gesproken. Ik wist niet eens dat ik een feestbeest was. Misschien dan voor die ene maand in januari. Je moet tenslotte alles geprobeerd hebben.
