Een poosje geleden had ik opeens geen internet meer. Ik knielde voor de computer en zag dat het wifi lampje niet brandde. De oplossing leek me eenvoudig: ik zou een nieuwe wifi stick aanschaffen. Ik ging op weg naar de computer-man en nam voor de zekerheid de hele computerkast mee. Mijn analyses zijn namelijk niet gestoeld op enige wetenschappelijke kennis. De computerman constateerde inderdaad een heel andere oorzaak. De voorste twee USB poorten van de computer werkten niet meer. 'Misschien heeft hij een burn-out en zal het met wat rust weer goed komen?' opperde ik. Aan de blik van de computer-man zag ik dat ik niet meer voor vol werd aangezien. Hij voegde er zelfs aan toe dat hij niet in sprookjes geloofde. Ik hield wijselijk mijn mond en wachtte zijn oplossing af, die zeker zo eenvoudig was. Aan de achterkant van de computerkast werkten de poorten namelijk nog wel. De computerman trok een laatje open en haalde er een mannetje uit. Mijn mond viel bijna open. Als dit niet een kunststof versie van het peperkoekmannetje was. In spanning wachtte ik af. Ik hoefde het peperkoekmannetje alleen maar aan de achterkant in een poort te steken en ik zou er vier poorten in de vorm van handjes en voetjes voor terugkrijgen. Het mannetje keek me lachend aan. Ik weerstond de neiging 'hoi' tegen het peperkoekmannetje te zeggen, want de computer-man stond nog over mijn schouder mee te kijken. Opgewekt ging ik naar huis. Zoals dat vaker gaat vergeet een mens op een bepaald moment dat een peperkoeken mannetje de internet verbinding in stand houdt. Het leven gaat door. Vandaag stak ik achteloos een memory stick in de voorkant van de computer. Pas toen mijn gehele scherm gevuld raakte met alle memories van het stickje, realiseerde ik me dat mijn computer over zijn burn-out heen was. Voorzichtig maakte ik het peperkoekmannetje aan de achterkant los en legde hem in een laatje. Ik tover hem wel weer tevoorschijn als het nodig is.
