Vroeger kwam ik meestal maar net op tijd aan waar ik wezen moest. Het is vermoeiend. Ik ben ermee gestopt. Nu stond ik stil in de stad. Een uur te vroeg. En ik keek naar een hond met een man. Ze zagen mij niet. Er was voor hen geen teken van mijn bestaan. Ze hadden niets anders bij zich, behalve dat de man een hond had, en de hond een man. Ze liepen kalm te midden van al het kabaal. Niemand anders leek hen op te merken. De man en de hond volgden een weg die ik niet kende. Als teken van hun bestaan bleef ik ze nakijken tot ze uit het zicht verdwenen waren. Heel even was ik mezelf vergeten. Toen kon ik weer verder lopen. Het was nog steeds vroeg.
