Ik wandelde over het fietspad tussen de bomen toen mij een clubje wielrenners tegemoet kwam. Het clubje had een soortgelijke ervaring, maar dan met mij. 'Tegen, tegen,' riep de voorste renner. Hij maakte een pompende achterwaartse beweging met zijn arm. De hele club golfde naar de andere kant van het pad. Nu kwamen de renners nog steeds tegemoet, echter zonder het gevaar tegen mij aan te botsen. Eenmaal gepasseerd hoorde ik de hoofdrenner roepen dat er nog wat achteraan kwam. Achter mij? Ik liep hier alleen. Hij riep nog meer uitleg, 'hond, hond!' Een hond dus. Zou ik dan toch een totemdier hebben? Je kan van die testen doen op internet. Je hoeft alleen je naam maar op te geven. Vervolgens krijg je te horen wat jouw totemdier is en hoe je met je zojuist verworven totemdier het beste uit jezelf haalt. Ik ben heel goed in dekbedden verwisselen. Zou dat dan nog lang niet het beste uit mezelf zijn? Ik vertrouw het voor geen cent als iemand anders zulke dingen beter weet. Maar een totemdier in je schoot geworpen krijgen door een onbevangen groep wielrenners, daar zou weleens wat in kunnen zitten. Hoewel, straks is het daadwerkelijk een hond die de hele tijd op mijn schoot zit. Dan ben ik meteen totaal onthand met dat totemdier. Ik keek achterom. De club verdween in de verte. Er was geen hond te bekennen. Ik twijfelde of ik nu teleurgesteld was. Hopelijk ziet geen mens aan me dat ik niet in de wieg gelegd ben voor totemdieren.
