Wij mensen hebben een behoefte om de wereld om ons heen in te delen in eigendommen. Het is niet altijd per se noodzakelijk dat we overal briefjes aan hangen met teksten als: deze is van mij. Ik reed op mijn fiets en vermoedde bijvoorbeeld dat iedereen wel zou begrijpen dat ik haar niet uit een schuurtje ontvreemd had. Waterdichte fietstassen achterop. Ik voorop, gehuld in gewatteerd jack. Het moest er allemaal heel vanzelfsprekend uitzien. Bij sommige dingen is het minder vanzelfsprekend. Ik fietste langs een brede sloot en daar was men op het lumineuze idee gekomen om te vermelden van wie die was. Eigendom van visvereniging 'Ons Genoegen', stond er op een bord. Het is een geluk dat ik geen hengel bezit, want die zou ik hier niet straffeloos uit mogen gooien. Maar het kon vast geen kwaad als ik even afstapte. De sloot staat in open verbinding met de rivier. Het water dat op dat moment door de sloot stroomde was eigendom van de visclub. Ik vroeg me af of de vereniging extra vis had uitgezet om het ledental op te schroeven. En of die vissen begrepen dat het de bedoeling was dat ze een beetje in de buurt moesten blijven. Jeugdig potentieel haakt snel af als er niets op gehengeld kan worden. Ik tuurde in het water maar ontwaarde geen enkele vis. Laat ik maar uitkijken dat ik er niet in kiep, dacht ik. Mijn gewatteerde jack heeft een enorme zuigkracht. Als ik een nat pak haalde zou ik zomaar met een liter of drie Ons-Genoegen-water naar huis moeten. Het zou wel weer verdampen boven mijn kachel, maar feitelijk gezien ben ik dan in overtreding. Even dreigde ik het overzicht te verliezen. Toen viel mij een gedachte in. Ze kunnen me niks maken. Er is niets zo vluchtig als een eigendom.
