Het leukste aan mijn tijd op de kunstacademie was de grote bibliotheek daar vlak in de buurt. Met roltrappen werd ik statig naar verdiepingen vol rekken met boekenruggen verheven. Het was er stil, ik was alleen en ik kon een boek opslaan. In de pauzes was ik daar. Ik sloeg niet eens heel veel boeken open. Het zou te vol worden in mijn hoofd. Dat ik heel dicht bij boeken kon zijn waar van alles en nog wat in geschreven staat, was voor mij al inspirerend genoeg. Ik kon zelf bepalen of de boekenruggen naar mij toegekeerd bleven of niet. In een museum gaat dat er wel anders aan toe. Daar word je gelijk frontaal met je neus op allerlei schilderijen gedrukt zonder dat iemand op het idee gekomen is eerst alleen de achterkanten te laten zien. Op je gemak langs schilderijenruggen lopen, zoals bij boeken, het lijkt me wel wat. Er mag best wat aan de fantasie over gelaten worden. En dat je een schilderij alleen dan omdraait, wanneer je nieuwsgierig bent geworden naar de afbeelding. Het is wel een minpunt dat je nergens aan mag komen in een museum. Ik vrees dat suppoosten tot wanhoop worden gedreven als iedereen aan schilderijen gaat lopen draaien. Waarschijnlijk zou het tot een draaiverbod leiden en krijgt geen mens de afbeeldingen meer te zien. Wat een goed plan, eigenlijk! Was ik daar dertig jaar eerder maar achter gekomen. Op de academie werd in die tijd nogal gehamerd op het verzinnen van een uitmuntend concept. Het eindresultaat was zo belangrijk niet. Mijn concept zou zijn dat schilderijen steeds mooier worden in je hoofd als je ze nooit te zien krijgt, maar er wel heel dicht bij mag zijn. En omdat het eindresultaat toch niet belangrijk is, volstaat de achterkant van een schilderij. Volgens mij is er geen speld tussen te krijgen. Ik heb het wel meer, dat ik achteraf lumineuze ideeën krijg. Maar het is nu te laat om nog af te studeren.
