Ik opende mijn keukenkast en zag daar een pak speculaas staan. Al die speculaasjes zo strak in het pak, het was niet om aan te zien. Ik besloot ze in een glazen pot te stoppen. Dan konden ze naar buiten kijken. Maar de speculaasjes pasten er niet met z'n allen in. Er zat niks anders op. Ik stopte de overige speculaas in een hermetisch afsluitbare plastic doos waar alles minstens honderd jaar in goed blijft. Het stemde me treurig, die verbannen speculaasjes. Honderd jaar, dat duurt volgens mij lang. Ik heropende de doos en nam er vast eentje. Een feestelijk moment. In een mum van tijd was de hermetisch afsluitbare plastic doos weer leeg. Zo levenslustig als ik met speculaas ben, zo veel schroom heb ik met kookroom. Het staat al een hele tijd in mijn koelkast. Gekocht in een culinaire opwelling. Ik heb nog steeds geen medelijden met de eenzame opsluiting van de room. Ik kan wel ergens een scheut doorheen gieten, maar waar precies doorheen? Als je geen idee hebt wat je ermee aan moet is het een enorme fles. Erger nog, eenmaal geopend, dient er in verband met bederf dapper door gegoten te worden. Een feestelijk moment is ver te zoeken met mijn kookroomschroom. En koken volgens een recept, het is mij nog niet gelukt. Ik doe altijd maar wat. Misschien is het voortaan handiger als ik alleen ingrediënten in huis haal waar ik blij van word.
