Het was een kalme dag toen mijn oog in de schoenenwinkel op een hooggehakt model schoen viel. Onverhoeds schoot mijn bezoek aan de orthopedist vanuit mijn onderbewustzijn tevoorschijn. Dat is het gevaar van kalme dagen, ongegeneerd komen verdrongen voorvallen bovendrijven. Gezeten in zijn spreekkamer gaf de voeten-man mij het advies schoenen met een hakje te gaan dragen. ‘Maar,’ voegde hij eraan toe, ‘daar bent u waarschijnlijk het type niet voor.’ Tamelijk verontwaardigd dacht ik: hoezo ben ik geen type voor een hoge schoen? Hij opperde al een tweede mogelijkheid, een operatie. Eén ding wist ik in ieder geval zeker, voor een operatie ben ik het type niet. Ik blies de aftocht. De hoge schoen in de winkel boeide mij in ernstige mate. Had de voeten-man mij het gevoel gegeven aangetast te zijn in mijn vrouwelijkheid? Er trok een waas voor mijn ogen. Ik zette mijn eerste stappen in de hoge schoenen en kocht ze. Pas toen ik thuis kwam, besefte ik dat volstrekt ongerede emoties me weer eens hadden verleid tot het veroveren van deze nieuwe buit. Opeens betwijfelde ik of hoog gehakte schoenen mij iets konden toevoegen wat ik nog niet had. En of het afleggen ervan meteen ook het verlies van vrouwelijkheid zou betekenen. Van die vragen waar ik het antwoord allang op weet.
