Toen ik vanmorgen de lamellen open schoof zag ik dat vandaag de zon in het noorden opkwam. Wie heeft eigenlijk beweerd dat er maar één zon is? Er zou best eens elke dag een nieuwe op kunnen komen. Deze van vandaag had kennelijk besloten het oostelijke patroon te doorbreken. Een zon met eigen wil. Ik gaf hem geen ongelijk, maar verwachtte wel half en half dat ik in mijn gedachtegang bevestigd zou worden. Misschien kwam er zo dadelijk wel een calamiteiten-busje door de straat gereden wat de burgers door een megafoon uitleg verkondigde. Ter geruststelling. Zou het omroep busje de juiste afslag gemist hebben? De oranje gekleurde noordelijke hemel moest hem toch voldoende licht verschaffen. Maar het busje kwam niet. Waarschijnlijk is een dergelijk busje geen communicatiemiddel meer van deze tijd. Inmiddels rees er nog een zon op. Dit maal volgens eeuwenoud beginsel. Net toen ik het te ver vond gaan om mijn gedachtegoed uit te breiden van één tot twee nieuwe zonnen per dag, realiseerde ik me dat ik iets heel anders over het hoofd had gezien. Het noordelijk oranje was afkomstig van de plaatselijke potplanten kwekerij. Je zou maar een potplant zijn. Dag en nacht één en dezelfde oranje zon op je kop. Uiteindelijk bij iemand in de tuin belanden moet voor de potplant wel zo om en nabij de ontdekking van de hemel liggen. Misschien kan ik overwegen een potplant te adopteren. Ik heb er alleen zo weinig mee. Wie weet wat ik er allemaal mee in stand hou. Dan vind ik het idee van elke dag een nieuwe zon toch leuker.
