Soms kan ik niet wachten om aan iets nieuws te beginnen. Neem nou een nieuw boterkuipje. Moment suprême is toch wel het lichten van het deksel om als eerste met mijn mes een patroon in de gladde boter te trekken. Omdat elk boterkuipje dit moment maar één keer aan biedt, is een zekere plechtstatigheid op zijn plaats. Ik heb weleens aan de rand van een verlaten zwembad gestaan om als eerste de waterspiegel te doorbreken. Ik weet hoe een botermes zich voelt. De plechtigheid duurt maar even. Naarmate de stapel besmeerde boterhammen groeit, verrommelt de boter. Met een zwembad heb je dat ook. Vroeg of laat willen er meer mensen in. Zij trekken ieder hun eigen patroon. Probeer dan nog maar eens messcherp door het water te glijden. Alles is altijd in beweging, wil ik maar zeggen. Maar er is hoop. Als ik flink genoeg door smeer, komt de bodem vanzelf in zicht. En dan mag ik aan de nieuwe boter beginnen.
