Ik reed over de snelweg langs een weiland. Middenin het weiland stond een lieflijk, klein schuurtje. Zwaar bedolven onder de verf, was het schuurtje ten prooi gevallen aan graffiti spuiters met een missie. 'Red de bij!' stond er luidkeels geschreven. Ter verduidelijking hadden de missionarissen er een kolossale bij op gespoten met een dol enthousiaste lach. Het was een bij die in geen enkel opzicht op één van de bijen in mijn achtertuin leek. Maar wat mij pas echt in verwarring bracht, was de reddingsoperatie die ik in het gezicht geslingerd kreeg. Om eerlijk te zijn trekken de bijen in mijn tuintje zich nergens wat van aan. Zelfs als ik mijn hoofd in de struik steek waar zij weleens aanmeren, wordt mij geen blik waardig gegund. Het is echt iets voor mij om te denken dat iemand gered kan worden met thee en taart en een aangenaam gesprek. Maar hoe red ik in hemelsnaam een bij? Wonderlijk genoeg kreeg ik een vingerwijzing. Verderop haalde ik een rood busje in, ook al met een missie. In grote letters stond geschreven: Jezus redt. Wie dan wel? vroeg ik me af. Het meest voor de hand liggend leek mij de bij. Ik hoefde simpelweg wat te knippen en te plakken. Vurig verdiept in mijn geknutsel, werd ik plotseling overvallen door een visioen. Alle mensen met een missie gingen voortaan alleen nog maar bij elkaar op visite. Met thee en taart. En bovenal werd het bijzonder aangenaam.
