Rubrieken
2
Richard Bouwman
Une saison en enfer III, 1994, gouache en krijt op papier, 79 x 56 cm

ARTHUR RIMBAUD / De Spirituele Jacht
Toen ik op een dag de literatuur van de achterhaalde hokjesgeest achter me liet, zag ik dat de Dichter de schilder riep en hem de wereld als brandende fakkel aanreikte. Bloedverwanten krijgen een gemeenschappelijke tentoonstelling.
Not only for the sake van de goede oude metaforen van de kleur en de blik: (O ziener, O klinkers, mummies als tempelbewakers van het Rimbaldiaanse heiligdom!) Maar eerder voor het bliksemende inzicht van het dichterlijke gebaar, waarbij de taal voorbij de grenzen van haar willen en soms van haar kunnen, weggeslingerd wordt. Van betekenaar naar betekende zoekt de dichter de kortste weg. Basiswet van de natuurkunde: deze korstsluiting die het beeld is, veroorzaakt een eindeloze versnelling van taaldeeltjes. ‘…tot stervens toe ontroerd door de ochtendmelk en de nacht van de voorbije eeuw’. Vanaf dat moment sloopt het bombardement van deeltjes dat Arthur vanaf de hoogste toren inzet, het hele hier beneden : geijkte poses en uitgesleten denkbeelden van onze dierbare halve levens. We zijn een beetje bang voor de ongehoorde wijsheid van dit enfant terrible dat twintig joodse profeten, twintig Afrikaanse maraboets overschaduwt en overstijgt: de wereld is nieuw, net als de kunst; alleen de blik is oud. De vuurbal komt onze kelen binnen en verbrandt ogenblikkelijk de slagaders van het alledaagse. Maar weldra spat het beeld uiteen in grote witte lelies en blauwachtige bloemkronen waarover de schilder in zijn lange schilderijen naar believen kan zweven. Het is aan Richard Bouwman de seizoenen, kastelen en de hel opnieuw te bezoeken.
Christophe de Voogd
Directeur van het Institut Français des Pays-Bas, Maison Descartes