Een eigen weg, een eigen stijl.

Jo Debije schildert, hij kan niet zonder.

Als 4-jarige gaat hij zo op in het tekenen van heksen en wilde dieren dat hij schrikt van zijn eigen schaduw. Als hij 13 is, verongelukt zijn broer, 16 jaar oud. Het tekenen en schilderen tilt hem uit het alledaagse. Hij wil graag naar de kunstacademie maar daar zien zijn ouders geen brood in. In plaats van zijn innerlijke drang te volgen, gaat hij ergotherapie studeren. Schilderen blijft zijn grote passie en in vrije uren is hij te vinden tussen doeken, verf, kwasten en stiften. Als achtereenvolgens groepsleider in een kindertehuis, marktkoopman en coach in de commerciële sector neemt hij volop deel aan het gangbare leven. Wanneer hij in de dertig is, keert het tij: in de crisis van een faillissement, een scheiding en een brand beginnen zijn productieve schilder jaren. Hij bijt zich vast in schilder na schilder en bestudeert alles wat hij maar kan ontdekken over zijn voorbeelden. Welke stappen zetten De Kooning, Rothko, Richter? Hoe gingen ze te werk, hoe maakten ze hun verf, hoe ontwikkelden zij zich?

Zijn inspiratie groeit met hem mee. Als hij dertig is, is het de zoektocht naar het oer. Naar dat wat mensen drijft, het vinden van de weg. Als veertiger is hij bezig met status, zijn rol in de maatschappij. Na zijn vijftigste gaat hij steeds meer vanuit stilte werken en richt de focus op vreugde en warmte. "Ondanks de zwaarte die soms bij het leven hoort, wil ik laten zien dat schoonheid, kleuren en de liefde overwinnen.”

De laatste tien jaar is "ik maak schilderijen" omgetoverd in "wij maken schilderijen".

Josie Arnoys: "op de kleuterschool wilde de juf al mijn tekeningen hebben." Ze tekent overal op; in schriften, kaften en boeken, op proefwerken en de binnenkant van haar vioolkoffer. Slaagt voor haar vwo eindexamen mét tekenen in haar pakket en een andere studie dan de kunstacademie komt niet eens in haar op. In die tijd is 'een slimme meid op haar toekomst voorbereid' en dus wordt het grafisch- en typografisch ontwerp "want ik wil wél zelf de kost verdienen". Bij drie academies doet ze toelating en bij alle drie wordt ze aangenomen. Ze kiest voor de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.

Na haar diploma in 1992 specialiseert ze zich aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht in Beeld en Media Technologie. In haar examenperiode krijgt ze een telefoontje van de artdirector van RTL: "we hebben hier je scriptie liggen, kom eens praten". Die scriptie gaat over de grafische vormgeving van televisieprogramma's en bezorgt haar direct een baan als vormgever voor tv. Daarnaast werkt ze 8 jaar als parttime docent aan de HKU. Na ruim 12 jaar wordt ze bij een tv station uitgenodigd om zelf artdirector te worden. Terwijl ze het contract al op zak heeft beseft ze dat het tijd is uit de ratrace te stappen. "Een van de beste keuzes in mijn leven." Een aantal jaren werkt ze als zelfstandig vormgever - totdat Jo en Josie's paden elkaar kruisen.

Als man en vrouw, yin en yang, leven en werken ze samen. "Jo en ik vullen elkaar perfect aan. Hij werkt met heel veel power, ik ben meer ingetogen. Hij kan razendsnel lijnen uitzetten, een basis scheppen. Ik werk meer vanuit kunstbeschouwing: de details en de balans, verfijning. Hij heeft een oneindige fantasie terwijl ik bijvoorbeeld heel makkelijk een herkenbaar vogeltje schets." Roer hun kwaliteiten door elkaar en er ontstaat een een Jo & Josie: een herkenbare stijl door de vele lagen, het reliëf en kleurgebruik.

"Kunst gaat over de zin van het bestaan. Verbinding is een rode draad in ons werk. Verbinding tussen het grote en het kleine. Tussen binnenkant en buitenkant. Tussen de kijker en de kunstenaar. Alles komt samen."