17 februari Bushokje. Een thuis In het begin van het jaar woonde in het bushokje bij Westerlicht een man. Het ging niet goed met hem. Dat kon ik zo wel zien. Hij hield iedereen op afstand. Ook als je hem eten of geld kwam brengen keek hij schichtig en was hij achterdochtig. Hij heeft er denk ik meer dan 4 maanden gewoond. Soms was hij even weg, al zijn spullen in een winkelwagentje achterlatend. Ik zag hem een keer lopen met een rolkoffer maar ben nooit te weten gekomen waarom hij in het park woonde. In Thailand wonen zo veel mensen langs de kant van het spoor. In Parijs staan iglotentjes langs de snelweg en door de stad. Dat hoort er bij, als je er lang genoeg bent dan valt het niet meer op. Als het hier in ons eigen park gebeurt ervaar ik het als vreemd. Je moet niet in een park wonen, we hebben toch sociale voorzieningen en een dag- en nachtopvang, hoor ik mezelf denken. Toen hij op een ochtend plotseling weg was miste ik hem. Nu nog steeds, meer dan een half jaar later, kijk ik naar het bushokje alsof hij elk moment terug kan komen om zijn ‘thuis’ weer te bewonen.
