A video installation by Krystyna Ziach, 1998 (English, French, Dutch) photo: Blue Core, installation at the Nederlands Instituut voor Mediakunst Montevideo / TBA, Amsterdam, 1998
The video installation consists of a video recording projected on a spatial structure made of white transparent cloth and having the form of a spiral. This spiral sculpture is suspended from the ceiling of the exhibition room and reaches to the floor, in such a way that one can enter into it, as well as walk around it.Video images are projected on the spiral of transparent cloth by projectors surrounding it and located at two or three different positions. The transparent cloth serves as a two-sided projection screen and the spiral form creates several layers of images which mutually affect each other. Part of the video images show us a moving crowd. As they are projected on the spiral form of the two-sided screen, the visitor who enters into the spiral is given the feeling of being continually surrounded by the walking crowd, and even of becoming part of it himself. The visitor’s identity is confronted with an anonymity of which he or she seems to be part. The images are accompanied by electronically generated sounds which, like a metronome, suggest a certain duration of time. The video projection also comprises stills which seem to spring from imaginary films. These still video recordings are provided with the natural sound of a human heartbeat and at first sight seem personal and individual. On closer consideration though, they also try to visualize a more general and collective store of images and memories. This creates an interaction between the personal and the collective memory. Translation : Hanny Keulers
BLUE CORE Installation vidéo réalisée par Krystyna Ziach, 1998
Cette installation vidéo se compose d’un enregistrement vidéo projeté sur une structure spatiale faite d’un tissu blanc translucide en forme de spirale. Cette sculpture en spirale est accrochée au plafond de la salle d’exposition et va jusqu’au sol, de façon à permettre au visiteur d’y pénétrer ainsi que d’en faire le tour. Les images vidéo sont projetées sur la spirale de tissu translucide par des projecteurs situés autour d’elle en deux ou trois points différents. Le tissu translucide sert d’écran à double affichage et la forme en spirale crée plusieurs couches d’images qui agissent les unes sur les autres. Une partie des images vidéo nous montrent une foule humaine en mouvement. Et comme la projection se fait sur un écran en forme de spirale et à double affichage, le visiteur qui pénètre la spirale a l’impression que cette foule humaine se déplace sans arrêt autour de lui, et même qu’il en devient partie. Sa propre identité se trouve ainsi placée face à un anonymat dont il a la sensation de s’intégrer. Les images sont accompagnées d’un fond sonore généré de façon électronique qui, comme un métronome, suggère un certain laps de temps. La projection vidéo comprend aussi des images fixes qui, pareilles à des photos de films imaginaires et munies du son d’un véritable battement de cœur humain, peuvent passer en un premier temps pour des images de nature personnelles et individuelles. Mais, en un deuxième temps, elles tendent à faire saisir la réalité plus générale d’un fonds collectif d’images et de souvenirs. Ainsi s’amorce une interaction entre la mémoire individuelle et la mémoire collective. Traduction : Hanny Keulers
BLUE CORE Een videosculptuur van Krystyna Ziach, 1998
De videosculptuur bestaat uit een videoprojectie op een ruimtelijke structuur van witte transparante stof in de vorm van een spiraal. Deze spiraalvormige sculptuur hangt aan het plafond van de tentoonstellingsruimte en reikt tot de vloer, zodat je er kunt binnentreden, maar er ook omheen kunt lopen. Via projectoren rondom de spiraal worden videobeelden op de transparante stof van de spiraal getoond vanuit twee of drie posities. De transparante stof dient als dubbelzijdig projectiescherm en de spiraalvorm creëert verschillende beeldlagen die elkaar onderling beïnvloeden. De videobeelden tonen voor een deel een zich voortbewegende menigte. Doordat de projectie plaatsvindt op het spiraalvormig, dubbelzijdig scherm, krijgt de bezoeker die zich in de spiraal begeeft het gevoel dat de menigte voortdurend rond hem of haar loopt. Tevens ontstaat het idee zelf onderdeel van de menigte te zijn. De identiteit van de bezoeker wordt geconfronteerd met een anonimiteit, waar hij of zij deel van lijkt uit te maken. De beelden worden begeleid door elektronisch gegenereerde geluiden, die op metronomische wijze een tijdsduur suggereren. De videoprojectie bestaat gedeeltelijk ook uit stilstaande beelden, die ´stills´ uit imaginaire films lijken te verbeelden. Deze stilstaande videobeelden, die zijn voorzien van het natuurlijke geluid van de menselijke hartslag, tonen op het eerste gezicht persoonlijke, individuele beelden. Bij nadere beschouwing echter proberen zij ook de meer algemene, collectieve voorraad aan beelden en herinneringen zichtbaar te maken. Zo ontstaat een wisselwerking tussen de individuele en de collectieve herinnering.
