Ken je dat? Je krijgt een vraag en staat met je mond vol tanden. Het overkwam mij. Echt waar. ‘Heb jij een trauma?’ Ze had mijn boek met tekeningen bekeken en zei dat tegen mij. Als iemand zo vriendelijk is zich in mijn werk te verdiepen wil ik daar niet meteen een domper op zetten met een ontkennend antwoord. En laten we wel wezen, het zou toch zomaar kunnen. Terwijl ik daar over aan het verzinnen was, viel er de volgende dag een zwaar pak door de brievenbus mijn huis in. Meer dan honderd gekopieerde vellen aan traumatherapie. Om mij behulpzaam te zijn waren sommige delen met gele markeerstift onderstreept. Het was om een trauma van te krijgen. Maar uit respect voor de boom die hiervoor gekapt had moeten worden, versneed ik al het papier tot kleine briefjes om mijn boodschappen op te schrijven. Het duurde drie jaar. Gisteren beschreef ik het laatste briefje. Grote kans dat ik nu beland ben in geel gemarkeerd gebied. De ontkenningsfase.
