Duco Crop
kunstinzicht.nl
Mijn ouders en grootouders hebben talloze verhalen moeten slikken en in hun graf mee moeten nemen
evenals miljoenen andere mensen, alsof woorden en klanken uit je lijf geen kracht of bestaansrecht hebben.
De hele wereld kan zien dat een rolstoel patient spastische benen heeft en niet kan lopen en
voor uitingspatienten is dat net zo, alleen zien niet medisch geschoold personeel dat niet en
daar is minder informatie over.
Maar zo spastisch als dat rolstoel-meisje op Iepenhorst met haar benen is, zo spastisch ben jij met je tong,
vanaf je atlas en draaier, linkerhersenhelft, oog en oor.
Uitingspatienten zijn bijvoorbeeld Joop Telling uit de film; " Begrijpt u nu waarom ik huil?"
Of uit de doku; " Sjoha" aan het einde van die doku werden bewoners in de buurt van Auschwitz geintervieuwd
en hoeveel moeite die mensen hadden om zich daar over te "Kunnen", "uiten".
Zo heb ik dat bij Auschwitz minder maar des te erger bij Arnhem.
Bij wie het ook goed zichtbaar was, was bij die Indiaan in One Flew over a Cookoeks nest.
En bij Iris Hond die er 16 jaar over heeft gedaan om aan haar ouders te kunnen vertellen dat ze verkracht was,
uiteindelijk heeft haar toenmalige vriend het verteld omdat ze het zelf niet over haar lippen kon krijgen.
In mijn kinderjaren heb ik met mijn ouders een bezoek gebracht aan zo'n kamp en
die sfeer was zo verstikkend en verpletterend.
Toen ik daar vandaan kwam kon ik niets meer uit brengen, ik kon geen woorden vinden,
alsof woorden kwikbolletjes werden die je wel wilde pakken maar die mij ontglibde.
Alsof elke grasspriet een bloem werd met in de kelk de letter "'A"".
Later heb ik de afval mdf- restjes verzaagd tot letters A.
Ik heb ze zo als te zien is op deze foto maar ook dichte,
dus waar het driehoekje niet uit is gezaagd,
Dat zijn de letters A die mijn ouders en grootouders nooit hebben kunnen uiten.
Alle kleuter scholen waar uiting van de letter A niet in het lessen pakket zit en
de expressie daarvan horen verboden te worden.
In mijn kleuterschool horen langs al de plinten al die letters ""A"" te liggen want
mijn vader zakte verlamd weg met zijn ogen en bleef staren naar de plint;
Hij kon er niet meer over uit en wat hij heeft gezien met mijn opa die begrafenisondernemer in Velp was,
dat is iets "wat je een klein kind niet kan vertellen".
Nog dagelijks maak ik briesen als een paard en harde knallen en stukje bij beetje komt na jaren en jaren
de A van Arnhem uit mijn keel.
Ik werk mij rot voor Koning A-keela.
Men schreeuwt wel over democratie en vrijheid van meningsuiting maar
uiting is voor mij zo'n dagtaak als dat een rolstoel-patient uit zijn rolstoel krabbelt
en er achter.
De uiting van de A is iets, maar de tijd en de plaats ook.
Maar ook bij wie wel en bij wie niet.
Als ik al deze letters A voor het standbeeldje van Anne Frank op het Janskerkhof zou leggen,
kan de toeschouwer denken dat ik wil ondersteunen dat je de naam Anne met en A schrijft,
maar dat idealisme leer je wel gauw af met dit land vol oranje neo-nazies en
het zou meer zijn dat ik panische angsten voel en compleet op slot sla als ik dat idealisme zou willen uiten.
Toen ik een jaar of 21 was vroeg ik aan een man die naast mij stond voor het standbeeldje van Anne Frank,
waarom ze nou toch in Utrecht staat en ze hoort toch in Amsterdam te staan?
Hierop zei hij; er zijn overal Joden weggehaald dus wat dat betreft hoort ze overal te staan,
maar dit is een replica en die hebben we hier maar vast neergezet want er komt nog een standbeeldje tegenover te staan, van haar grote broer, zoals de volksmond hem noemt.
Want we kunnen die Duitsers wel zo goedkoop overal de schuld van geven maar
die man heeft geprobeerd het waarom te verduidelijken.
Op laatst sta je die moffen nog bijna te bedanken en te feliciteren, want weet het is;
die Nederlanders die kunnen er ook zo lekker wat van.
En al dat facisme heeft toch iets meer met "t Mensje' te maken dan,
dat je alles die Duitsers zo aan kan rekenen of
Hitler maar overal de schuld van alles te geven.
Normaal zou zijn dat ie al zijn uitbeeldingen hier in de kerk zou exposeren maar
al zou Beatrix een eregallerei gouden standbeeldje willen plaatsen vanad het graf van Beethoven tot hier aan de Janskerk,
dan verbrand ie alles nog liever dan het hier te exposeren.
Uiteindelijk word het in Oostenrijk geexposeerd maar dan zijn wel hier alle discussie over,
en dat zijn mij hier discussies dan hangt de kroon er nog maar aan zijdedraadje aan te bungelen.