Ik heb een slijpmolentje aangeschaft. Voortaan wens ik een gevleugeld tekenaar te zijn, die het geslijp van potloden aan een ander overlaat. Wie wordt niet enthousiast van zo’n idee? Ik duwde een potlood in het slijpmolentje en draaide de slinger rond. Voorwaar, mijn enthousiasme liep gelijk op met het geduw! In een oogwenk was het potlood voor een kwart tot gruis vermalen. Zonder dat er ook maar een streep op papier was gezet, aanschouwde ik min of meer vleugellam het gruis in het opvangbakje. Het gekortwiekte potlood had geen woord gezegd. Het papier was onmiskenbaar leeg. De volgende dag vond ik een klein rood potloodje in de berm. ‘Bedankt voor uw stem’ stond er op. De punt was afgebroken. Thuis stopte ik het rode potloodje in het slijpmolentje. Mijn enthousiasme liet ik achterwege. Het slijpmolentje begon. Er verscheen een wonderbaarlijk rood puntje. Het potloodje zei geen woord. De boodschap stond er nog. ‘Hier heb je mijn stem’, zei ik tegen het potloodje. Toen werd ik stil. Ik kan niet meer vertellen of ik vleugels kreeg.
