Ik leende een boek uit de bibliotheek. Het was bijna net zo dik als dat het breed was. Wanneer ik het boek met zijn rug op tafel plaatste, viel het niet open. Dit boek was geenszins bereid zijn wijsheid prijs te geven. Er zat niets anders op. Ik ging over tot de verrassingsaanval. Met beide handen trok ik het boek ergens open en stak mijn hoofd tussen de bladzijden. Daar viel mijn oog op een zin. Zinnen van zo dichtbij zijn niet te lezen, dat weet iedereen. Was het verbeelding, of sprong er werkelijk een sprankje wijsheid op mij over? Ik vergat mijn handen. Zij verloren hun greep. Net voordat het boek dicht veerde, trok ik mijn hoofd terug om te beletten dat mijn neus werd beklemd. Sindsdien vraag ik me af of het wenselijk is om mijn neus in andermans wijsheid te steken.
