Rubrieken
Marieke Verkerke
Op een dag, toen ik over de dijk fietste, passeerde mij een auto zonder dat ik zag wie erin zat. Misschien had de bestuurder daar vaker klachten over gekregen en was hij, om er vanaf te zijn, over gegaan tot tekst en uitleg op de achterklep.
‘Specialist in na-isolatie’, stond er.
O, wat zou ik ook graag ergens specialist in zijn! Het liefst in zoiets raadselachtigs als na-isolatie! Als niemand weet wat dat is, kunnen ze me nooit iets maken.
Ik dacht na.
Er zijn dagen in de week dat er een klein bedje naast het mijne geschoven wordt. Er zit een leeuw in. Een aap en een eend. Ook een konijn, dinosaurus en vleermuis. O ja, en een klein jongetje. Het idee is dat ik het dekentje van het bedje onafgebroken in de gaten hou. Het moet de hele nacht strak over de beestenboel met het jongetje gespannen blijven.
Je moet er toch niet aan denken dat de leeuw bloot komt te liggen en het op een brullen zet. Om maar niet te spreken van ander kabaal waar die beesten allemaal wel niet toe in staat zijn.
Draait het jongetje zich om, dan steek ik subiet mijn arm door de spijlen en trek het dekentje weer strak. Dat is nog niet eenvoudig. Gaat mijn arm er onder een verkeerde hoek tussen door, dan kom ik onherroepelijk vast te zitten. Oefening baart kunst. Het jongetje blijft tegenwoordig nacht in nacht uit behaaglijk warm. Nu ik er over nadenk, zou ik inmiddels zelf wel mijn gedroomde specialisme op mijn auto kunnen zetten.
Maar eigenlijk vind ik ‘oma’ toch een mooier woord voor ‘specialist-in-na-isolatie’.
Bovendien heb ik nog nooit klachten gekregen dat er geen ‘oma’ op mijn achterklep staat.
Dat is iets tussen het kleine jongetje en mij. Ze kunnen ons niets maken.

17 november 2023