Ik stond bij de kraam van de visboer en vroeg om een haring. 'Kijk je uit met snijden,' zei ik. Ik weet niet hoe het komt dat ik op de markt altijd onzin uitkraam. De visboer had ongetwijfeld zelf al gemerkt dat zijn rechter pink in een spalkje zat. Ik had gelijk, hij zag het ook. Dat zijn hand overbelast was geraakt door het vele gesnij, vertelde hij. Het spalkje moest verlichting brengen. Ik vroeg me af of hij spoedig al zijn vingers zou moeten spalken als hij zo door bleef gaan met rechts. 'Kan je niet beter links gaan snijden?' zei ik. Hoewel ik het idee het dat het ditmaal geen onzin was, keek hij me aan alsof ik zojuist een halve walvis besteld had. Het idee liet me niet los toen ik met de haring op de fiets zat. Misschien, zo dacht ik, snijdt de visboer net zoveel als dat ik teken. Alleen is mijn rechterhand niet overbelast. Maar wat zegt dat? Stel je voor dat er ongemerkt sprake is van overbelasting in mijn linker brein. Hoe ongerept scheen mij plotseling het rechter brein toe! Thuis pakte ik mijn potlood op. Zo'n brein is eigenlijk een enorme walvis. Ik heb me al die tijd maar een beetje halfslachtig laten opslokken. De vergeten halve walvis lonkte. Ik tekende links. Het voelde heel anders. Ik wist niet wat het worden zou. Dat was weer net als anders.
