Ter voorkoming van uitslaande brand en ander ongerief heb ik elk jaar een afspraak met een man die daarop toe ziet. Deze week liet ik hem weer binnen. Nadat hij onaangedaan enkele rookmelders passeerde, slaakte hij tenslotte op zolder een vreugdekreet bij de aanblik van mijn co2 melder. Vaak haal ik deze melder van zolder om hem naast de kachel in mijn atelier te plaatsen. Daar ontvang ik mensen die komen schilderen. De melder zorgt ervoor dat niemand ongemerkt beneveld wordt door kwade dampen, nog voordat de zielenroerselen aan het doek zijn toevertrouwd. Wanneer iedereen weer weg is zie ik er altijd uit als iemand die op mysterieuze wijze versierd is met verf. Alles wat ik vastpak, ondergaat hetzelfde lot. Nu stond de man ter preventie van allerlei onheil mijn bont gekleurde co2 melder te bekijken en bestempelde het ding meteen als een museumstuk. Hij vroeg, ‘mag ik hem houden, nu hij toch vervangen moet worden?’ ‘Neem mee,’ zei ik. Misschien, zo dacht ik, werpt mijn half afgemaakte opleiding aan de kunstacademie na zoveel jaar toch nog zijn vruchten af. Al is het er maar eentje.
