Vandaag verscheen mij een metgezel. Hij zat met huis en al boven op mijn kettingkast. Onmiskenbaar had hij zich veel moeite getroost om zover te komen. Hij keek me verwachtingsvol aan, al wist ik niet zeker of hij ogen had. Mijn metgezel zat met lijf en leden in zijn huis verschanst. Voorzichtig voelde ik of hij goed vast zat. Hij zette zich schrap. En wij gingen op weg. De pedalen zoefden langs zijn oren, waarvan ik ook al niet wist of hij die had. De metgezel hield zich schuil. Ik vroeg me af of ik aan zijn verwachting voldeed nu hij tenslotte met een ongekende vaart in een baan rond de aarde vloog. Voor de zekerheid stapte ik af om poolshoogte te nemen. Misschien had hij het leven gelaten. Mijn metgezel zat een stuk minder schrap. Ik plaatste hem op aarde. En zie, hij stak een voet naar buiten. Waarschijnlijk is hij iemand van het kaliber 'onderzoekt alle dingen en behoudt het goede'. Maar ik weet niet of hij mij dat ooit vertellen zal. Zonder er verder nog woorden aan vuil te maken, zette hij zich in beweging en verdween in het struikgewas.
