Ik heb sinds kort een eigentijds mobieltje. Gekregen van mijn zoon. Dat heb ik nou altijd met onze kinderen. Ze versnellen mijn evolutieproces. Terwijl ik niet ontevreden was met de traagheid van mijn bestaan. Het is allemaal verleden tijd. Voor een optimaal gebruik heb ik zelfs een abonnement afgesloten. En nu mijn evolutieproces zich dan toch aan het versnellen is, heb ik me ook maar door mijn vriendin het sociale-media-web in laten sturen. Het bracht me op een idee. Ik zou dat web op mijn telefoon installeren! Het was minder eenvoudig dan ik dacht. Wij wonen op een plek waar geen bereik is. Mensen met een navigatiesysteem raken op ongeveer anderhalve kilometer van ons huis hun signaal kwijt. Met een totaal verduisterd scherm worden ze gedwongen geheel op gevoel hun weg te vinden. Ik zag het ook op mijn moderne mobiel. Alle balletjes waren leeg. Ik kon het installeren wel vergeten. Maar zo gauw liet ik me niet uit het veld slaan. Ik stapte op de fiets en besloot het zwarte gat uit te rijden. Terwijl ik steeds verder van huis raakte, begonnen de balletjes op mijn scherm zich langzaam te vullen. Verheugd trapte ik voort. Totdat ik niet verder kon. Te voet vervolgde ik mijn weg tussen de bomen door. In het struikgewas voltrok zich het wonder: het web werd geïnstalleerd! Mijn voeten verzonken in de zompige grond. Ineens voelde ik me een verraadster. Ik had gekozen voor de frequentie van de telefoon in plaats van de taal van de natuur. Zou ik niet beter helderziende vermogens kunnen ontwikkelen? Die verborgen taal hangt vast ook ergens in de lucht. Zacht begon het te regenen. Ik keerde om. Mijn missie was volbracht. Toch had ik het gevoel dat ik iets gemist had. Thuis stond mijn man met zijn schort voor in de pannen te roeren. Nat en modderig duwde ik mijn fiets de tuin in. Toen hij mij zag liet hij gauw de frieten in het vet zakken. ‘Wat denk jij,’ vroeg ik, ‘zou ik niet beter een medium kunnen worden?’ Hij had geen antwoord klaar. ‘Laten we gaan eten,’ zei hij. De tafel was al gedekt.
