Marieke Verkerke
kunstinzicht.nlPortfolio rubrieken
Stofwolken
Er is geen mens die me ziet wanneer ik teken. Het is een solitaire affaire, die erg solide is.
Maar toch, soms besluipt mij het idee dat ik een adembenemend leven misloop.
Dan zie ik mij bijvoorbeeld voort stuiven op een paard met stofwolken er achteraan.
Op een dag besloot ik mijn leven een andere wending te geven. Ik fietste naar de dichtstbijzijnde paardenwei en posteerde mij tegen het hek.
De paarden aan het einde van de wei leken op speelgoed diertjes.
Dat was slechts een geval van perspectivische vertekening. De paarden keken keken niet op of om. Zij hadden geen weet van mij of van stofwolken.
De volgende dag stond er een paard bij het hek. Ik vond mijzelf opeens een stuk kleiner dan gisteren.
Voordat ik terug deinsde, raakte ik heel even aan het hoofd van het paard.
Die nacht droomde ik van mijn nieuwe vertrouwensband.
En bij het krieken van de morgen stak ik vrijmoedig mijn hand naar het paard uit.
Hap, deed het paard.
'Au,' zei ik.
Misschien, dacht ik, past tekenen toch beter bij mij.
Mijn ontdekking kwam niet te laat. Mijn gekwetste hand deed het nog steeds.
Ik pakte mijn potlood, hulde mij in stofwolken en tekende de hele middag.
En mijn man kwam thuis en hij vroeg of ik een fijne dag had gehad en wij zetten ons aan tafel en hij luisterde naar wat ik die dag getekend had.
Net als altijd.