Soms zit er een steentje in mijn schoen. Als ik mijn schoenen de ene dag uit de kast haal, is er niets aan de hand. En de andere dag wiebelt er zomaar een steentje heen en weer onder mijn voet tijdens het lopen. Aldoor denkend aan het steentje loop ik rond, alsof ook een wiebelend steentje een eeuwigdurend verschijnsel is. Maar stel je voor dat eeuwigheid er onmogelijk ineens kan zijn. In mijn schoen nog wel! Ogenblikkelijk sta ik stil, keer de schoen om en luister of ik iets hoor vallen. Niets. En toch, wanneer ik verder ga, is het steentje verdwenen. Hoe lang ik vervolgens lichtvoetig rond loop, is afhankelijk van het moment waarop het steentje terugkeert. Het steentje zou weleens een punt op de cirkel van tijd kunnen zijn om aan te geven wanneer ik daadwerkelijk rond ben. Handig om te weten dat een nieuwe ronde begonnen is.
