Op een frisse morgen, toen er geen mensen waren en de zon nog maar amper begonnen was, liep ik langs het bos met de vogels. Ik nam de brug naar de andere kant. Toen hoorde ik iets nieuws. Het was alsof alle vogels zich plotseling op een zelfde golflengte lieten meedrijven. Het klaterde en klotste tegen mijn oren. Ik stond er middenin, mijn hoofd nog net erboven. Juist op dat moment werd ik ingehaald door de hollende man. Ik ken de man alleen maar hollend. Het is zo iemand die in een mum van tijd aan de horizon verdwijnt. Maar deze keer stopte de hollende man. Hij draaide zich om. ‘Toen je de brug over was, stak er achter je rug een ree over.’ Dat zei hij. En de hollende man holde alweer, met zijn ene arm breed zwaaiend boven de horizon uit. Het is dus echt waar, dacht ik, dat het geluk je op de hielen zit. Als ik stilsta, kan ik het voelen.
