Ik heb het niet in me om met een kijker in de aanslag vogels te bestuderen. Maar wanneer ze op een paaltje precies voor me gaan zitten, is mijn waakzaamheid gewekt. Fier en rood getooid, had deze vogel wel wat weg van een totemdier. Ik herkende hem meteen van een verhaal uit de Donald Duck. Hij vloog een eindje met me mee, als een schitterende steen die je met een speciale armslag over het water laat dansen. Op een volgend paaltje streek hij neer. Waarschijnlijk vond de specht dat ik nu voldoende was scherp gesteld. Hij verdween in de verte. Een vogel uit een reeds lang vervlogen beeldverhaal, welk een wonderbaarlijke eer was mij zojuist ten deel gevallen! Er dansten zonderlinge verhalen mijn hoofd binnen. Het leek zowaar of ik helder van geest was. Kwam het door het rood, het hoge totemgehalte of toch de Donald Duck? Misschien is het eerder iets zonder woorden. De specht kan het tenslotte ook zonder. Dus ik schilderde alleen een beeld toen ik thuis kwam. Iets tussen een wonderlijke vogel en mij, wat ik met verf omvatten kan.
