Wij hebben nu een eigen papiercontainer. Hij is zo groot dat ik erin kan gaan zitten met de klep dicht. Geen mens die me ziet. Hoeveel papier kan daar wel niet in als ik eruit ben! Hij wordt al na een maand geleegd. Blijkbaar is het een serieuze aangelegenheid. Aldus ben ik naarstig op zoek naar alles in huis wat maar enigszins neigt naar papier. Toch heerst er tot nu toe een grote ledigheid tussen het papier op de bodem en de rand van de klep. Ik besloot er vier dikke schetsboeken in te werpen. Van die vol met zwart schetsboeken. Ik hoorde hoe zwaar ze waren toen ze op de bodem aankwamen. Geen mens die ze meer zag. Eerst voelde ik me blij. Toen begon ik na te denken over de vier schetsboeken. Zonder hen had ik nooit het olifantenboek gemaakt. Nu ik ze weg liet, omdat ik vond dat ze niet zo goed bij het volgende pasten, zou het volgende dan nog wel bij het daaropvolgende passen? En paste het daaropvolgende dan nog wel bij wat ik nu aan het maken was? Om maar te zwijgen over hoe ik dat allemaal in de papiercontainer moest zien te krijgen. Opeens begon ik mijn vier schetsboeken hevig te missen. Ik dook in de container en sloeg ze meteen open. Ik zag niet langer het papier, maar wat erop staat. Ik was bijna vergeten dat alles wat ik maak bij mij hoort.
