Op een zonnige morgen, toen ik zat te tekenen en dacht aan de stapels tekeningen die ik al gemaakt had en aan de stapels tekeningen die ik nog van plan was te maken, hoorde ik iemand tegen het raam botsen. Omdat ik keek herkende ik hem aan zijn sneeuwwitte achterlijf. Deze winter is nog niet voorbij! wilde ik roepen. Maar ik hield me in. Misschien botste de hommel met opzet en wilde hij roepen, deze winter is allang voorbij! Maar hij hield zich in. Met mijn gezicht tegen de ruit gedrukt, moest ik daar even over nadenken. De hommel vloog verder vooruit in de verte. Toen liep ik naar de andere kant van mijn raam. Even later lag ik buiten op de aarde en badend in het zonlicht viel ik in slaap.
