Op een dag haalden wij een hond in huis. Geen idee hoe dat zo kwam. Waarschijnlijk was het begonnen met een verlangen. Het zou wel in orde komen. Gewoon kalm blijven en lief zijn. Ik was niet kalm. Misschien wel lief. Dat leek me gezien de situatie beter. Vermoedelijk heb ik ooit geleerd om lief te doen. 'Als die hond zich net zo voelt als ik, dan heeft hij het enorm te verduren,' zei ik tegen onze zoon. Hij had een kooi meegenomen. We hadden ons verlangen ingeruild voor een hond. Verder was hier niets, bijvoorbeeld om hem in te stoppen. 'Oh, kon ik maar gaan liggen in een kist, het leven is mij te zwaar!' 'Je hebt nou een hond,' zei de zoon. Ik kon niet alvast in mijn kist. En de hond brak nog diezelfde nacht uit de kooi. Zijn naam is Sep.
