Vandaag heb ik de vriezer ontdooid. Ik trok de stekker eruit en plaatste alle spullen op mijn achterstoepje in de vrieskou van de morgen. Het wachten was op het water. Een kwestie van tijd en een teiltje totdat het vol is. Buiten was alles nog steeds bevroren. Ik droeg de spullen naar binnen en zocht de stekker maar vond hem niet. Was hij soms achter de keukenkastjes gevallen? Mijn arm kan daar niet komen en mijn blik evenmin. Op goed geluk hengelde ik met een tuinharkje achter de kastjes naar het snoer. Om niet wanhopig te raken probeerde ik alvast te wennen aan een leven zonder diepvriezer. Onderwijl scheen ik met een zaklamp aan de achterkant van de keukenkastjes en tuurde in een klein spiegeltje. Tussen de wirwar van snoeren ontdekte ik het vertrekpunt van het diepvriessnoer. Ik volgde het naar de contactdoos van alle keukenstekkers. Daar bungelde de diepvriesstekker open en bloot maar halfslachtig aan twee pootjes in het contact. Mijn leven nam geen andere wending. Ik drukte de stekker stevig aan. Meteen begon de vriezer genoeglijk te zoemen. Een ontdooid leven, even had het gekund.
