Elke nacht laat iemand een zilveren spoor achter op mijn deurmat. Het spoor kronkelt in alle windrichtingen over de mat. Iedere morgen is er een nieuw patroon verschenen. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat een geheimzinnige onbekende mij een boodschap wil overbrengen. Het is een mysterie. Ik krijg de code niet gekraakt. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik in gevallen van onkraakbare codes geneigd ben tot het zoeken naar een eenvoudiger oplossing. Ik ben ook maar een mens. Misschien, zo dacht ik, heb ik te maken met een slak die de weg kwijt is. Ik bestrooide de mat met zout in de hoop dat het beest buiten zou gaan spelen. De volgende morgen had de geheimzinnige onbekende een zilveren spoor rondom mijn zoutspoor getrokken. Ik was verwikkeld geraakt in een dialoog waarvan de boodschap almaar raadselachtiger werd. Nu heb ik de deurmat verwijderd en wacht af wat er overblijft van het mysterie.
