Marjolijn van der Meij (1970) tekent spectaculaire landschappen waarin ze mensen plaatst die uit een andere context komen. Hiermee roept ze vragen op over hun onderlinge verhoudingen en hun relatie tot de omgeving. Onlangs zette ze een nieuwe stap door een grote houtskooltekening van een waterval te vouwen en te kreuken tot een driedimensionaal beeld. Die methode paste ze daarna toe op foto’s van filmsterren, lp-hoezen met popartiesten, ansichtkaarten van gebouwen en landschappen, die ze al jaren lang verzamelde. Door het kreuken wordt het beeld aangetast maar krijgt het ook nieuwe kracht en scherpte. Tegelijk treedt een desoriëntatie op die je dwingt je relatie tot je leefomgeving en de herinneringen en associaties die de foto’s oproepen opnieuw te ijken.
Ook Ronald Versloot (1965) tast het beeld aan; over oudere werken schildert hij een nieuwe voorstelling. In het werk Slide is de contour van een zittende vrouw als een geestverschijning nog zichtbaar in het nieuwe beeld. Aan de randen is het eerdere schilderij nog intact, en lijkt de nieuwe voorstelling een diaprojectie te zijn. Versloot geeft daarmee aan dat elke werkelijkheid genegeerd of overschreven kan worden. Deze dubbelzinnigheid wordt versterkt door de linofiguren die in de geschilderde voorstelling zijn afgedrukt, als acteurs die op een bühne worden geplaatst: zijn de gedrukte figuren ‘echt’ of de geschilderde omgeving ?