In het werk van de drie kunstenaars komen vragen over de zin en de betekenis van het leven aan bod.

Kim Hospers (1982) snijdt het streven naar roem en onsterfelijkheid aan door zichzelf te portretteren als hoofdrolspeler in reality- en lifestile tv-programma’s. Zo figureert hij als worstmakende kok in een kookprogramma of plaatst zich gekleed in net pak in een bos waar hij een survival opdracht moet uitvoeren. De vluchtigheid en terloopsheid van de tv formats staat in schril contrast met de tekeningen die in een tijdrovend proces van maanden tot in het kleinste detail zijn uitgewerkt.

Justin Wijers (1981) uit zijn verbijstering en machteloosheid tegenover oorlogs- en misdaadgeweld. Hij levert geen direct commentaar op de gruwelijkheden maar tekent en schildert de slachtoffers op een zorgvuldige, registrerende manier. Met aantrekkelijke kleuren, verborgen details en teksten verleidt hij de toeschouwer om de heftige beelden van dichtbij te bekijken.

Seekee Chung (1979) maakt zeer gedetailleerde pasteltekeningen van geesten en demonen en verwijst daarmee naar een leven na de dood of een parallele wereld van geesten. In Japan maakte Chung kennis met oude volksvertellingen over de zogenoemde Yokai, plaaggeesten die de levenden komen belagen. Een kat die bij leven slecht werd behandeld kan terugkeren als Nekomata, een kattengeest met twee staarten die zijn meester sart. Een verschijningsvorm zijn de Rokurokubi, geesten van vrouwen of meisjes bij wie het hoofd los van het lichaam komt en vrij gaat zweven.