Vijfentwintig jaar geleden exposeerde Marcel van Eeden (1965) voor het eerst in Galerie Maurits van de Laar. In die solotentoonstelling begonnen de contouren van zijn oeuvre vorm te krijgen: het in kaart brengen van de tijd voor zijn geboorte in 1965. Door het tekenen van fotomateriaal eigende hij zich die tijd als een archivaris toe, een project dat onmogelijk ooit volledig zou kunnen zijn of voltooid zou kunnen worden, alleen al door de oneindige hoeveelheid beschikbare beelden. Niet geïntimideerd door dit vooruitzicht tekende Van Eeden in zijn virtuoze stijl aan een indrukwekkend corpus tekeningen dat zich tot op de dag van vandaag verder uitbreidt. Rond 2004 komt er een element van fictie in het werk als hij personages als Wiegand, en Sollman introduceert waarmee hij een steeds verder vertakkend verhaal construeert.
In de expositie die de vijfentwintig jarige samenwerking met Marcel van Eeden viert is een overzicht te zien van tekeningen die door de jaren heen via de galerie werden verkocht, aangevuld met nieuwe werken.

Bij de tentoonstelling verschijnt een kleine publicatie met teksten van kopers, curatoren en journalisten die beschrijven wat ze ervaarden toen ze Van Eeden’s werk voor het eerst zagen. Om een van de schrijvers Hans den Hartog Jager te citeren: “bij Van Eeden botst subjectiviteit maximaal op bestaande werkelijkheid, knalt het objectieve met grootse kracht op het persoonlijke..”