Vandaag kwam ik tussen de bomen een vrouw tegen die mij vroeg, 'heb jij mijn hond gezien?' Nu had ik er zojuist wel een zien gaan, maar daar zat een man aan vast. Ik wist niet zeker of ze hem er ook bij wilde. Het is lastig in te schatten. Soms vragen mensen ergens om, maar willen ze iets heel anders. Ik zag mezelf al struinen door de struiken, speurend naar een loslopende man voor een wanhopige vrouw. Ik dacht even na. Om eerlijk te zijn had ik vandaag besloten mijn leven wat minder ingewikkeld te maken. Er kwam geen enkel gekraak uit het bos. Alles hield de adem in. 'Nee,' zei ik haar. De vrouw was nauwelijks van de kaart. 'Hij komt vanzelf weer,' sprak ze gladweg. Nee maar, als ik dat geweten had, was ik veel eerder begonnen met minder ingewikkeld leven. Ik keerde huiswaarts, sloot de deuren en tekende.
