Een tijdje terug stopte ik voor een stoffen kraam. Achter de stapels rollen stond een man met een zwierige hoed op. 'Heb je een lapje voor mij,' vroeg ik. Dat heb ik wel meer, dat ik van die overbodige vragen stel. 'Graag in het zwart,' zei ik er snel achteraan. Hij drapeerde een couponnetje over zijn arm, streek de vleug glad en keek me aan. Voor hetzelfde geld denkt hij dat ik een modeontwerpster ben die een excentriek mini jurkje uit dat kleine zwarte vleug lapje gaat halen, dacht ik. 'Ik maak een portretten galerij van niet beroemde schilders,' legde ik uit, 'dit wordt de achtergrond.' Hij vond het zeker zo excentriek. Voor vijf euro was ik klaar. In mijn atelier dempte ik het daglicht met versleten lakens en reeds lang verjaarde dekbedhoezen van trekkers en Snoopy. Het zwarte lapje hing ik met vernuftig verstelbare ijzerdraadjes aan het plafond. Mijn nieuwe fotostudio had wel wat weg van een tentenkamp. Zo werd ik een niet beroemde fotograaf op rondreis. In deze hoedanigheid portretteerde ik vijftien schilders. En omdat zij nog niet beroemd zijn, kon het voorlopig alle kanten op. Mysterieus met een kleine lach, born to be wild, ingetogen dan wel schalks. Met hoog opgetast haar, sjaaltje af, bloes uit. We stonden er zelf van te kijken. Ze komen met enige regelmaat bij mij langs om te schilderen. Nu maak ik een boekje over deze schilders en hun werk. Zodat we later nog weten hoe het allemaal begon.
