Best lang geleden kreeg ik van een jongeman een bos met zeventien rode rozen. Op het kaartje stond: ik hou van jou. Dat de jongeman zelf afwezig was op mijn feest maakte de bos een tikje mysterieus. Ik wist toen nog niet dat het hierbij zou blijven. Mijn man valt niet in herhaling als zijn boodschap duidelijk is. Omdat ik daar na vele jaren aan gewend ben geraakt was ik lichtelijk in shock toen hij het patroon opeens doorbrak. Van het ene op het andere moment besloot hij tijdens zijn fietstocht de bermen leeg te struinen met als uitdaging zoveel mogelijk wildgroei in een vaas te krijgen. Toen ik de kamer binnenkwam viel mijn mond direct open. Op tafel stond een vaas met struikgewas wat in hoogte overeen kwam met de doorsnede van de tafel. Omdat hij zag dat ik commentaar wilde gaan leveren zei mijn man vlug, 'ik heb mijn best gedaan.' Dat bracht me bij andere zinnen. Waarom, dacht ik, ben ik toch zo'n controlfreak dat ik niet eens het bloemschikken uit handen kan geven, terwijl ik helemaal niet van bloemschikken hou? Nu ik eens beter keek was er misschien zelfs geen enkele sprake van bloemschikken. Ik sloot mijn ogen. En toen gebeurde het. Een lentegeur maakte zich van mij meester. Zuiver en ongerept. Met als kanttekening dat de ogen gesloten dienen te blijven en dat een kaartje ontbreekt.
