De zon was er nog maar net en de mist trok al een beetje op toen ik in het tegenlicht een vrouw zag dansen met drie dieren. Ze hief haar benen steeds hoger op. De dieren wervelden geruisloos om haar heen. Soms denk ik dat ik nog niet wakker ben, zo'n dag was het. Beschroomd liep ik dichterbij. De vrouw zag mij niet. De werkelijkheid is van dichterbij weleens anders. Deze vrouw probeerde uit alle macht de ochtend te fotograferen. Drie grote honden draaiden onrustig door elkaar. De vrouw raakte telkens verstrikt in de lijnen waarmee ze met de honden verbonden was. Driftig zwaaide ze haar benen uit de knoop, maar raakte nog voordat ze een foto had kunnen maken alweer vast. Toen de drie grote honden mij zagen verbraken zij de stilte met woest geblaf. Ze rukten aan de lijnen. Nu zag de vrouw mij ook. Bijna viel ze om. Ze blafte nog woester dan de honden dat ze stil moesten zijn. Straks gaan ze mij nog verscheuren, dacht ik. Het zou zomaar kunnen met grote gekooide honden. Maar dat deden ze toch niet. In gedachten verzonken liep ik voort. Zo zie je maar, dacht ik, als je met drie wilde dieren in het tegenlicht wilt dansen, kan je ze beter niet aan lijnen binden. Misschien raak je ze kwijt. Misschien komen ze terug. Ik keek over mijn schouder. De vrouw zat wederom in de knoop met haar grote gekooide honden. De ochtend gleed geruisloos aan haar voorbij. Eigenlijk zou ik er niet van opkijken als zij vroeg of laat verscheurd wordt.
