er was eens een meisje klein hoe vol van verf als zij kon zijn op een dag was ze niet blij verfde een treurig schilderij boven de bank ging zij het hangen maar die had andere belangen wat niet vrolijk is vind ik niet fijn zo wil ik jouw vriend niet zijn en bovendien, zei de bank erbij het kleurt niet eens bij mij toen zei het meisje, ik verf nu eenmaal wat ik voel als je zo doorgaat neem ik wel een stoel ze duwde de bank haar huis uit door de deur die grote bank verschoot meteen van kleur hij stond er zelf van te kijken hoeveel hij op haar schilderij ging lijken hij smeekte haar, laat mij niet gaan ik wil veel liever in jouw kamer staan hij wist nog maar net in het echt dat hij aan dit meisje was gehecht het kleine meisje droeg hem op haar rug haar wondere wereld in terug voortaan veranderde hij elke dag in iedere kleur die zij voor zich zag hij verdroeg alles wat zij voelde ook al begreep hij nooit wat zij bedoelde en het meisje wist zonder vragen dat hij haar altijd altijd zou blijven dragen
