Wanneer ik mijn ladder tegen de boom in mijn tuin aanzet en er tegen op klim steek ik ver genoeg uit om al snoeiend de kruin in toom te houden. Aldus wordt de boom een kapsel aangemeten op basis van mijn lichaamslengte en het aantal sporten van de ladder. Een ongevraagd kapsel, zit de boom daar op te wachten. Maar als de ladder begint te schuiven en ik langzaam steeds dieper de verknipte kruin inzak vangt zijn stam mij toch bereidwillig op. Daar op die stam ontwaar ik een drukke verkeersader van op en neergaande mieren. Dat zou er weleens op kunnen duiden dat ze, eenmaal boven, weerom keren. Ik zie ze af en toe halt houden met de kopjes tegen elkaar. Wisselen zij informatie uit hoe ver het nog is? Er kijkt geen enkele mier naar mij op of om. Terwijl je toch best kan zeggen dat ik hen een almaar langer wordende weg bespaar met mijn gesnoei. Ik daal de ladder af en sta in de schaduw van de boom. Wellicht is het hele idee van een menselijke maat enkel een illusie.
