Soms wil ik niets schrijven aan niemand in het bijzonder. Dat klinkt eenvoudig. Ongeveer als mentaal achterover leunen. Maar omdat ik geen idee heb hoe dat soort geleun in zijn werk gaat, krijg ik steeds meer het gevoel dat het belangrijk is. Iets om op te schrijven wat niet in woorden kan. Een brief zonder woorden aan niemand. Daar valt geen antwoord op te verwachten. Terwijl ik best een antwoord zou willen. Ik heb een vermoeden dat ik dan alles weet. Gisteren nam ik een lege brief en wierp deze in de rivier. Ik heb nog geen antwoord. Toch is er iets veranderd. Ik weet niet wat.
