Als ik schilder trek ik me terug om in alle stilte op zoek te gaan naar datgene wat ik zou willen verbeelden. Ik ben graag en veel alleen. Soms komen er wel eens mensen langs die me zeggen, 'laat eens zien waar je mee bezig bent.' Op dat moment zie ik mezelf ongemerkt door de ogen van de ander. Plotseling vraag ik me af waarom ik toch zo nodig in mijn eentje wil werken. Wat zou het voor kwaad kunnen om anderen onderdeel te laten zijn van mijn werkproces? Terwijl ik de bezoekers mee naar mijn kamer troon, begin ik me zelfs te verheugen op alle aandacht die mij weldra ten deel zal vallen. Wanneer ze in mijn kamer samendrommen realiseer ik me dat het probleem met bezoekers is dat ze allemaal een andere mening zijn toegedaan. En ik geef ze niet eens ongelijk. Als ze zijn vertrokken is mijn verwarring compleet. Ik weet helemaal niet meer hoe ik verder moet met mijn schilderij. Hoe krijg ik al die antwoorden van buitenaf weer de deur uit? Nu zal ik me nog dieper moeten terugtrekken om het mijne te hervinden.
