Als ik aan een schilderij werk vind ik wel eens dat ik er veel te lang over doe voordat het af is. Het wordt de hoogste tijd dat ik sneller ga werken. Terwijl ik mijn werktempo verhoog, neem ik in de gauwigheid een loopje met de basistekening. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat ik een hand behoorlijk onhandig heb vormgegeven. Maar dat moffel ik met wat kunstzinnig verantwoorde kleurvlakjes wel naar de achtergrond. Verbeten stort ik me op het verdoezelen van de hand om tijdwinst te boeken. Na een heleboel verflagen ben ik de uitputting nabij en nog steeds niet tevreden. Wat heeft het voor zin om mezelf nog langer voor de gek te houden? Een schilderij blijft nu eenmaal rammelen als de hand niet klopt. Ditmaal geef ik de onhandige hand mijn volledige aandacht. In alle kalmte begin ik opnieuw te schilderen. Ongemerkt vervliegt het begrip van tijd. Ik werk net zolang tot ik de hand herken die ik eigenlijk had willen maken. Het is het mooiste onderdeel van het schilderij geworden.
