Op een dag begin ik opeens allemaal troosteloze kopjes te tekenen in mijn dagboekje. Vanaf het papier kijken ze mij somber aan. Ik vind ze bijzonder. Nieuwsgierig vraag ik mij af wat het resultaat zou zijn als ik deze kopjes zou uitvergroten. Daarom stel ik mijzelf een opdracht. Ik ga kolossale sombere koppen schilderen op enorme doeken. Mijn nieuwe thema neemt me steeds meer in beslag. Het aantal grote doeken met veel zwart groeit. Toch word ik er maar niet vrolijk van. Langzamerhand begin ik te twijfelen aan de noodzaak van mijn opdracht. Dacht ik soms eeuwige roem te verwerven met het schilderen van indrukwekkende somberheid? Tezamen met de twijfel sluipt een andere vraag naar binnen: 'Is dit eigenlijk wel wat ik wil?' En van de ene op de andere dag besluit ik alle doeken weer wit te schilderen.
