Het meisje liep door tot ze in het holst van de nacht aankwam bij een koninklijke tuin. In het schijnsel van de maan zag ze dat de tuin vol stond met vruchtdragende perenbomen. Maar ze kon er niet binnengaan, omdat de tuin omgeven was door een gracht. 'Kon ik maar van de peren eten,' dacht ze, want ze was moe en hongerig. En op dat moment verscheen er een witte geest die de gracht deed leeglopen en het meisje de tuin in geleidde. Alle peren aan de bomen waren geteld en genummerd. De tuinman, die ademloos had toegekeken, zag hoe een tak zich naar het meisje boog om haar te laten eten. Ze leek wel een geest met haar armen in wit gaas op de rug gebonden. Hij durfde niets te zeggen, want hij had ontzag voor de witte geest die het meisje beschermde. Het meisje at niet meer dan één peer en legde zich te rusten in het struikgewas. De volgende dag kwam de koning van de tuin zijn peren tellen en ontdekte dat er eentje verdwenen was. 'Wat is er met die peer? Onder de boom ligt hij niet en toch is hij weg,' zei de koning tegen de tuinman. Daarop vertelde de tuinman over de twee geesten die hij de vorige nacht gezien had. 'Als het is zoals je zegt,' zei de koning, 'zal ik de komende nacht samen met jou de wacht h
