Lang geleden vertelde de juffrouw van mijn klasje een verhaal over de nieuwe aarde. Het kwam er zo'n beetje op neer dat je nu nog alleen was, nu nog moest huilen en ook nog eens nergens kon schuilen. De clou van haar verhaal was dat het spoedig voorbij zou zijn als de nieuwe aarde haar intrede deed. Ik lustte geen tomatensoep, was bang voor een ander meisje uit mijn klas en vond het jammer dat ik nog geen moeder was. Maar om nou gelijk een nieuwe aarde te willen. Bovendien, ik was er nog maar net. Om eerlijk te zijn vond ik de verhalen uit de Bobo leuker en niet alleen omdat daar plaatjes bij stonden. Maar mij werd niets gevraagd. De juf had mij op een klein kleuterstoeltje geplant achter een klein kleutertafeltje. Ze was nog niet klaar met vertellen. Ik luisterde. Eerst zou de hemel openscheuren. Dit zou gepaard gaan met een hoop bombarie en retteketet. En dan zou het eindelijk goed komen. Ja, ja, dacht ik. Mijn favoriete verhaal uit de Bobo ging over elfjes. Zij hadden puntige oortjes. Ik had ontdekt dat er aan mijn rechteroor een klein puntje zat. Dat kon weleens betekenen dat mijn oren zouden uitgroeien tot echte elfen oren. Waarom zou ik geen elf in mensgedaante kunnen zijn? Iedereen heeft recht op zijn eigen verhaal. Maar ik keek wel uit daar met iemand over te spreken. De tijd verstreek en nieuwe verhalen stapelden zich op. De hemel is vandaag de dag nog niet opengescheurd en mijn oren lijken nog niet op de originele elfen versie. Nou ja, op dat ene kleine puntje na dan. Al het andere zit vermoedelijk van binnen.
