Op een dag werd ik wakker en keek om mij heen. De wereld was sinds gisteren niet veranderd. Alles kwam mij bekend voor. Toch voelde ik me anders. Alsof ik het decor herkende, maar niet kon achterhalen wat mijn rol in het spel was. Diep in mij heerste een knagend stilte. Daarbinnen lag een dik boek geopend. Het wachtte totdat ik een bladzijde om zou slaan. Zo'n boek wat in geval van knagende stiltes een page turner genoemd wordt, omdat de lezer niet kan wachten hoe het verder gaat. Maar hoe kon ik omslaan als ik het idee had dat de volgende bladzijde zonder mij zou zijn? In alle vroegte ging ik naar buiten. Ik zou heen en weer kunnen lopen langs de vaart. Deze keer besloot ik alleen heen te lopen. Want weer was mij bekend. Ik volgde de vaart en zag dat die uitmondde in een plas. Daar liep ik in de schaduw van de bomen toen ik aan de overkant van de waterplas iemand anders zag gaan. Iemand anders hield stil en hief haar hand boven het hoofd tegen de opkomende zon. Ik herkende haar. Zij deed haar best in de schaduw te kijken. Hoe kon zij mij zien? Ik had geen rol in dit spel. Maar Mariken begon naar mij te zwaaien. Dat wisten we nog maar pas, van onze zelfde namen. Alleen draagt zij de middeleeuwse, uit het boek. De ochtend was bevroren. We wilden de stilte niet doorbreken. Ik zwaaide naar haar terug en dacht, als iemand anders mij ziet in de schaduw, is de bladzijde niet zonder mij. Zo liep ik het water rond, totdat ik op het punt stond waar Mariken uit het boek mij had opgemerkt. Ik tuurde naar de schaduwzijde aan de overkant. Er was daar niemand. Ik stond hier aan de andere kant van de vaart, waar ik nog nooit was geweest. Het was de bladzijde van vandaag.
