Een brood heeft een begin en een einde. Alles wat daar tussen zit wordt bij ons thuis opgegeten. Behalve het begin en het einde, de kapjes. Op de een of andere manier zijn ze niet in trek. Ze blijven onaangeroerd op het aanrecht liggen. Zo gebeurt het dat ik met enige regelmaat een kapje op het dak van de garage probeer te slingeren. Je weet tenslotte maar nooit of daar niet een vogel zit die wel trek heeft in kapjes. Ik ben geen ster in het werpen van kapjes. Bij een bovenhandse worp wijkt het kapje met een boog uit naar de tuin van de buurvrouw. Je zou het een effect-kapje kunnen noemen. Bij een onderhandse worp beschrijft het kapje een achterwaartse boog en schampt daarbij de gevel van ons huis. Een hopeloos verdwaald kapje. En dan heb ik het nog niet eens over de invloed van de windrichting gehad. Toen ik vandaag op ons achter stoepje stapte, viel er zomaar een boterham uit de lucht. Zou er een bakker vanuit een luchtballon boterhammen naar beneden aan het gooien zijn? dacht ik meteen. Nu 'glutenvrij' elke dag terrein wint, is de beste man wellicht op het idee gekomen om op ludieke wijze een tegenoffensief te beginnen met het strooien van brood. Echt iets voor de bakker die zelf nog bakt. Maar toen ik opkeek was er geen bakker in luchtballon te bekennen. Wel scheerde nog net een vogel weg, die zo te zien zijn hoogte herwon na het loslaten van de boterham. Wat je uitzendt, komt klaarblijkelijk weer terug. Ik heb er zelfs meer voor terug gekregen. Het begon met een kapje en het eindigde met een boterham.
