Pas had ik de hele buitenboel afgesloten om boodschappen te doen, stond mijn fiets nog achter slot en grendel. En ik wilde net opstappen. Vreemd. Die avond aten we sla zonder komkommer. Ik dacht echt dat ik er eentje gekocht had. Toen ik na de maaltijd de trap op liep, vond ik hem halverwege. Kan een komkommer triomfantelijk kijken? Deze had er wat van weg, zo ongenaakbaar in cellofaan. Alsof de komkommer wist dat hij voor hetzelfde geld in stukken verdeeld in de magen van de huisbewoners rond had kunnen dwalen. Maar wat deed hij op de trap? Vandaag kreeg ik mijn dekbed niet in het hoeslaken. Tenminste, hij zat erin, maar dan als een prop. En hoe vaak ik het ook opnieuw probeerde, het lukte me niet. Vreemd. Dekbedden in hoeslakens stoppen is mijn specialiteit. Er zat niets anders op. Ik kroop er zelf maar even bij om poolshoogte te nemen. Toen ik mij een weg baande in het binnenste der dingen, bedacht ik me dat ik misschien wel bezig was op een ander trillingsniveau te raken. Nadat ik de hoes had verlaten, probeerde ik mijn bewustzijn voor trilling te verhogen. Behalve dat de tijd verstreek trilde er niets. Ik zag alleen dat het dekbed door al het inwendige gerommel iets fortuinlijker in de hoes zat, waardoor het bedekkend vermogen enigszins was toegenomen. Daar kon nog net onder geslapen worden zonder risico op een bloot been of iets dergelijks. Even later wilde ik in de keuken de zalm in stukken knippen, was de schaar nergens te vinden. Ik begon te vermoeden dat ik beter kon wennen aan vreemde dingen. En zeg nou zelf, een mens kan niet altijd zes gooien. Het zal mij benieuwen waar de schaar straks opduikt.
